I Sruuuu!

I Sruuuu! W przestworza. Amree jednak nie jest taki milusi. Obok mnie wrzeszczał Lanay, który najwyraźniej się przestraszył. Działanie tych grzybów powoli ustawało. Widziałem już świat oczami spokojnego i zrównoważonego psychicznie Connora. Ha, ha. Nabraliście się. Oooo jaki ładny jelonek. Connor chce jelonka. W tej chwili. Bo jak nie... to inaczej pogadamy:
- IDIOTO! Patrz w dół, a nie się ślinisz! - Ktoś wrzasnął mi do ucha. Spojrzałem na przerażonego Lanaya, który siedział mi na plecach.
- Nie martw się. Coś wymyślę - oznajmiłem, szczerząc się wesoło. Tak myślałem, że aż mi iskry uszami wylatywały i słuchać było trzeszczenie. Znajdowaliśmy się już dwadzieścia metrów nad ziemią i wtedy mnie oświeciło. Pod nami w błyskawicznym tempie utworzyła się trampolina z lian, która zamortyzowała nasz upadek. Lanay patrzył na mnie oniemiały. Ooo wiewiórka. Chodź tu maleńka. No nie zrobię ci krzywdy. Skoczyłem za nią i wtedy dostałem w pysk od mojego "towarzysza". Kiedyś serio się na niego obrażę.
- Ogarnij się! - krzyknął, przywracając mnie na ziemię.
- Uratowałem ci dupę, czego jeszcze chcesz?! - zapytałem oburzony. Nie będzie mi pluć w twarz. Do tego mniejszy ode mnie. Pff... myśli, że się go boję?
- A te dwie wilczyce, co tam zostały?! - odpowiedział wściekle.
- Nie ruszy ich... chyba - dodałem po chwili namysłu.
- No właśnie. Chyba! Trzeba im pomóc. I zemścić się... - oznajmił. Był wściekły. Jego oczy tak trzaskały błyskawicami, że sam poczułem elektryczne wyładowania w swoim żołądku. Tak byłem głodny.
- Mówisz zemścić się? - Uśmiechnąłem się złowieszczo. Powoli i ostrożnie schodziłem z ogromnej trampoliny.
- Taa... Nie pozwolę się wywalać w powietrze byle komu. Do tego... - urwał. Spojrzałem na niego zdumiony. Patrzył na coś, co znajdowało się dokładnie przede mną. Odwróciłem się i ujrzałem czarną jak noc wilczycę o żółtych, przenikliwych ślepiach. Strach się bać.
- Kim jesteście? - zapytała wściekle.
- Ja jestem Connor, a to mój towarzysz Lanay. Nie martw się nie zamierzamy być dla ciebie zagrożeniem ani nie zabierać ci ziemi. Jesteśmy nastawieni bardzo pokojowo. Emm... można wiedzieć, gdzie tak w ogóle się znajdujemy?
- Tu - odparła, odwróciła się od nas i ruszyła w drugą stronę. - Nie zbliżajcie się do mnie i idźcie tam, skąd przyszliście. To nie miejsce dla takich maluszków jak wy.
- JA?! Malutki?! O nieee. Teraz to przesadziłaś. Błagaj o wybaczenie. Pff... - powiedziałem, udając urażonego i prawie natychmiast tego pożałowałem. Dwie sekundy po mojej wypowiedzi wilczyca przyciskała mnie jedną łapą do ziemi i warczała groźnie.
- Connor. Przeproś ją. W tej chwili - wydukał Lanay.
- Błagam, błagam nie zabijaj mnie! Ja chcę żyć! Przepraszam! - krzyczałem przerażony. Wilczyca westchnęła głęboko zapewne mając na myśli mój stan psychiczny i puściła mnie. Zerwałem się na cztery łapy i niesamowicie szybko znalazłem się za najbliższym drzewem.

I puff... weny nie ma :C No przykro mi :D Wymyślajcie ciąg dalszy ;D