Tchórze

Deszcz zalewał mi oczy, a potężny wiatr szarpał futro i przewracał mnie co chwilę w słoną wodę. Tak byłem na morzu i biegłem na swojej kładce.I do tego byłem z moim uroczym kuzynem.
Uciekliśmy. Nie nie jestem z tego dumny, lecz po walce z przerażającą pięknością(bo co jak co to sprawiedliwość trzeba było jej oddać patrzeć było na co) naprawdę nie mieliśmy siły, a pojawił się Jo.Greta gdzieś zniknęła, a ja zacząłem ciągnąć tego cholernego Connora który już nie widział kiedy mi tu przytomność tracić. Smok niestety cudownie się nie pojawił, a szkoda. Przydałby się w tamtym momencie. Na szczęście burza którą wywołaliśmy sprawiła, że gdzie indziej także zaczęło padać i Connor obudził się kiedy byliśmy już kawałek od brzegu. Klnąc na mnie moje pomysły, głupotę i brak mózgownicy powlókł się za mną poprzez deszcz i wiatr, a teraz pomagał mi w wygrzebywaniu się z morskiej toni co było szalenie trudne. Nie było żadnego sztormu, ale moje kładki drgały gwałtownie na falach i przemarzliśmy z Connorem na kość. Nie wiedziałem dlaczego teraz właśnie posanowiłem wrócić ani dlaczego zabieram tego narwańca ze sobą. Wiedziałem że chce go ochronić przed grozą która pojawiła się w lesie i trzymać Nadię z dala od tego brzegu. Wlokłem się więc w ślimaczym tempie poprzez potworny ogrom morza i drżałem czy to ze strachu czy to z podniecenia na myśl o tym że ją wreszcie ujrzę. I jeśli  wierzyć snom szczeniaki także. Postanowiłem że jeden będzie się nazywał Connor i że będzie to waderka.
***
Hej, to znowu ja, jestem back. Tia wiem zem króciutko, no ale znacie mnie.