,,Kto chciałby się trzymać z takimi potworami jak ja?"

W sumie towarzystwo wcale nie było takie złe. Skoro na świecie zapewne nie było więcej smoczych wilków, to czemu nie zakolegować się z normalnymi wilkami? E-ej... o czym ja myślę? O zakolegowaniu się z innymi? Chyba na łeb mi upadło... Kto chciałby się trzymać z takimi potworami jak ja?

Potrząsnęłam gwałtownie łbem i westchnęłam niesłyszalnie, patrząc na obie śpiące wadery, które nic nie wiedziały o mnie. Nie to, co tamta niebiesko-biała kuleczka. Prychnęłam cicho na tamto wspomnienie. Omiotłam wzrokiem drzewa i położyłam po sobie uszy, ziewając szeroko. Nie było tak źle.

- Siemaneczko, Anubis!

Poderwałam się do góry. Syknęłam cicho, kiedy mój łeb uderzył się o najniższą gałąź świerku, pod którym bytowałam. Kiedy zorientowałam się, iż głos należy do dziwnej wadery o imieniu Reili, miałam ochotę ją rozszarpać.

- Reili. Musisz. Mnie. Tak. Straszyć?! - wycedziłam każde słowo przez zęby, byłam wściekła.

- Nooo muszę? - Uśmiechnęła się niczym rozbrykany szczeniak, któremu udał się psikus.

Zabiję ją kiedyś...

Ojoj, Anubis... Więcej szacunku dla innych.

SLYTH!

Już milczę.

Nie lubiłam jego komentarzy. Ja i szacunek? Chyba w jego snach. Znowu skupiłam uwagę na tym czarnym tym czymś z dziwnymi znakami na ciele. Kątem oka zauważyłam, że Scythe i Lucy powoli się wybudzają, pewnie z powodu hałasu, który zrobiła Reili swoim pojawieniem się. Zmrużyłam złote ślepia, jednocześnie marszcząc nos.

- Po coś tu przylazła? - spytałam, siadając z powrotem.

- No jak to po co? Żeby cię... - Tu spojrzała na wadery obok mnie. - i twoje towarzyszki zaprosić do naszego gronka pełnego wilków?

Westchnęłam cicho i wzniosłam ślepia ku niebu. Stanowczo nie chciałam dołączyć do jakiejś tam watahy, gdzie pełno jest wariatów jak ona. Przecież powszechnie wiadomo, iż podobni do siebie zawsze trzymają się razem.

- Nie przyjmuję zaproszenia. Nie wiem jak one... - mruknęłam, odwracając łeb.

_________________________________________

I już wena się skończyła D:

Anubis