Ucieczka przed celem i odnalezienie nowej ścieżki.

Iść prosto,

 nie oglądać się.

 Wciąż na przód i naprzód.

Co było minęło.

 Zapomnieć i już.

Biegłam. Prosto przed siebie. Byle dalej. Z oczy kapały pojedyncze łzy. Nie…Miałam już nigdy…Nigdy nie płakać. –przypomniałam sobie moją obietnice, po czym szybko otarłam łzy.

Doszłam do jakiejś polany. Wyszłam z krzaków. Nagle na środku polany zobaczyłam czarną wilczycę z różnymi znakami na futrze. Na pierwszy rzut oka wydawała się trochę przerażona, lecz gdy mnie zobaczyła usłyszałam jej ciche westchnienie z ulgi.

-Kim jesteś?- zapytałam ostrożnie do niej podchodząc

-Nazywam się Reili.- uśmiechnęła się do mnie, choć to pewnie nie było zbyt łatwe. Spostrzegłam na jej ciele rany, które najwidoczniej musiały bardzo boleć.

-A ja Sibuna.

-Hm…Sibuna…Rzadkie imię, co nie? Ale i tak miło mi cię poznać.

-Masz rany…Dość poważne…

-Ah tak, wiesz może co tu tak dokładniej się wydarzyło?

-Niestety nie…Ale mogę ci pomóc w innej sprawie. –uśmiechnęłam się.

-Hm? W jakiej?

-Nie ruszaj się dobrze?

-Em…okeeej.

Skupiłam całą uwagę na jej ranach. Po chwili wydobyłam z siebie czystą energię. Była w kształcie małej, białej kulki. Powoli się powiększyła, aż w końcu wystrzeliły z niej jasne promienie, które osiadły na ranach Reili.

-Co…Co się dzieje? –zapytała czarna, lecz ja nie słyszałam żadnych pytań. Nie słyszałam niczego. Byłam bardzo mocno skupiona. Po paru minutach skończyłam.

-Wybacz, ale nie jestem na tyle zdolna by usunąć ci całkowicie ślady po nich. Jednak raczej blizny ci nie zostaną. W ciągu tygodnia powinno być dobrze. - powiedziałam.

-Wybacz?!… Jak ty…Co ty…

-Biała magia. –odpowiedziałam i odwróciłam się by iść dalej przed siebie

-Czekaj!

-Hm?- odwróciłam się

-Dziękuję!- podbiegła od mnie i zaczęła mnie ściskać z całej siły.

-Du…sisz…

-Um…Przepraszam. – wypuściła mnie z objęć. A po krótkiej ciszy zaśmiała się.

-Gdzie idziesz?- zapytała, gdy tylko wstałam.

-Sama nie wiem. Zapewne tam gdzie mnie oczy poniosą.

-Jesteś wędrownym wilkiem?

-Tak…można tak powiedzieć. Wędrownym wilkiem, który stracił swój cel, lecz nie chce powrócić na dążącą do niego ścieżkę.

-Hm…-czarna wadera zastanawiała się nad czymś. Spojrzałam na nią.- Nie jesteś zbyt młoda na samotne wędrówki? -zapytała bardziej z troską, niż z ciekawością.

-Od zawsze tak było.-odpowiedziałam krótko.-A ty?

-Ja chcę odnaleźć moich przyjaciół. Znasz może Lilayne, Amree lub Cynthię?

-Nie znam ani jednego.

-A…Może pomożesz mi ich poszukać?

-W sumie to i tak nie mam nic innego do roboty.-odpowiedziałam- A jak oni wyglądają?

-Liliayne jest koloru nocnego nieba z szaro-niebieską grzywką. Amree ma czerwono-białe futro, niebieskie oczy i ciemną grzywkę. Za to Cynthia jest czarna, tylko ogon jest biało-czarny. No i ma jeszcze chyba białe „skarpetki”.

-Jak myślisz, gdzie oni mogą być?

-To jest najgorsze. Nie mam zielonego pojęcia. –mówiąc to popatrzyła na trawę.

-Hm… może zacznijmy szukać na północ? Na wschód jest morze, a na południu ta polana, więc albo są na północy, albo na zachodzie…Lub na dalszych terenach…

-Masz kompas w głowie? –zaśmiała się i ja również.

-Już ściemniało i widać pierwsze gwiazdy…A tam na północ jest gwiazda polarna. Biała niedźwiedzica.  

-Która?

-Ta najjaśniejsza.

-Widzę…Przeczekajmy tu do świtu. Później zaczniemy poszukiwania.-powiedziała.

-Yhym.- przytaknęłam głową i zwinęłam się w kłębek. –Dobraaaanoc -powiedziałam i zasnęłam w głęboki sen. Leczenie jest bardzooooo wyczerpujące…

~~~~♥~~~~

Przepraszam, ale chce mi się ziewaaaać ;)

I przepraszam, że nie komentuje ale cóż…

Skleroza, brak czasu (zapominanie, przez zajęcie się czymś innym)

Wybaczcie…Postaram się częściej komentować, a tak po za tym to ja po prostu nie nadążam za notkami c;

Mam nadzieję, że notka nie jest zbyt nudna i je♥śli mogę prosić to z chęcią zobaczę recenzję ;)