Wilk czy pies?

- Słuchaj. Mam ci powtórzyć jeszcze raz o co mi chodzi? Jeśli tak ci zależy to zostać ze mną, ale odpowiedz mi.

- Ale co? - zapytałem całkowicie zdezorientowany. Niezbyt wyrośnięty wilk, który wyglądał jak pies pacnął się łapą w czoło i westchnął głęboko.

- Ciężko mi z tobą będzie - oznajmił znużony. - Powiedz mi wszystko, co wiesz o innych wilkach, morzu i ludziach. Zrozumiałeś?

- Tak - odparłem zadowolony. - Hmm... od czego mam zacząć? Większość wilków na tych ziemiach ma moce. Ja władam ogniem i naturą w mniejszym stopniu, ale jednak. Emm... mówisz o Morzu Szeptów tak?

- Mhm - mruknął wilk-pies słuchając mnie uważnie.

- Nie wiem o nim zbyt dużo, a o ludziach jeszcze mniej. Szczerze widziałem tylko jednego. Podobno przebyć do morze mogą tylko wilki, które władają nad wodą, ale jest jeszcze jeden sposób. Na yyy... sta-statekach czy jakoś tak.

-Statekach? - zapytał, ale ja w tym czasie zdążyłem zainteresować się wężem, który wił się po piasku w stronę wydm.

- ZGINIESZ PARSZYWCU! - wrzasnąłem, rzucając się na niego i... wbijając w piach. Chybiłem. Oj nie. Nie dam się tak łatwo. Zerwałem się na równe łapy, wyplułem piasek i skoczyłem dalej, ale wpadłem prosto w jakieś kolczaste krzaki. Tysiące igieł wbiło mi się w skórę.

- Ał, ał, ał, ał, ałaaa! - jęczałem, wyskakując z krzaków. Rozpocząłem dziwny taniec turlając się, skacząc i kręcąc po całej plaży, aby odczepić od siebie kolce. - Booooli! Pomóż mi, a nie się patrzysz!

Mój nowo nabyty kolega najwyraźniej miał mnie głęboko i szeroko w kakaowym oczku i nie zamierzał zająć się usuwaniem tych upierdliwych igieł z mojej skóry. Wreszcie stanąłem sztywno. I powoli, ostrożnie tylko za pomocą szyi zacząłem wyciągać je z łap, pleców, ogona, brzucha i czułych miejsc:

- Jak się nazywasz? - zapytałem w międzyczasie wilko-psa.

- Mów pierwszy. Nie lubię zaczynać - odparł przyglądając się z rozbawieniem moim poczynaniom.

- Jestem Connor, mam 3 lata, mieszkam... mieszkałem - poprawiłem się szybko. - Nad jeziorem Neo. To kawałek stąd. A teraz szukam towarzystwa, bo wiesz samotny trochę jestem i nie mam za bardzo do kogo paszczy odezwać. Ostatnio zacząłem gadać z wiewiórkami, bo już nie mogłem wytrzymać. Moja babcia to Żulitta. Nigdy jej na oczy nie widziałem, a dziadek...

Męczyłem go w ten sposób około dwóch godzin opowiadając o mojej wspaniałej rodzince i o tym, że nienawidzę mrówek i żeby trzymał je ode mnie z daleka. Jak najdalej. Nie chcę ich widzieć. Uuuu czy to zapach sarny? Lubię sarny. Są duże i smaczne:

- A ty? - zapytałem ignorując kuszący zapach ofiary. W tym momencie zauważyłem, że mój towarzysz bezczelnie sobie śpi. Oburzony trzasłem go łapą w łeb i spojrzałem na niego moim spojrzeniem numer pięć. - Ja tu rezygnuję z obiadu, żeby posłuchać, co masz na swój temat do powiedzenia, a ty śpisz?! Nie no focha strzele. Będę jak baba. Kochanie, które futerko ładniejsze szare czy brązowe?

Spojrzał na mnie zupełnie zdezorientowany. Podniósł się i wbił wzrok w coś, co stało za mną. Odwróciłem się i ujrzałem... mrowisko. Odskoczyłem jak oparzony, przebiegłem temu wilko-psu po plecach i schowałem się za nim:

- Weź je, weź je, weź je, weź jeee! Błagam! - W tym momencie odwrócił się i spojrzał na mnie jak na idiotę. - No co się tak patrzysz? Weź je stąd.

- Boisz się mrówek? - zapytał przekrzywiając łeb.

- Yyy tak? Gadam ci o tym od trzydziestu minut, ale nie raczyłeś mnie słuchać.

- HA! - krzyknął. Wziął w pysk jakiś patyk, wetknął go w mrowisko i wymierzył nim we mnie.Wszystko to zrobił tak szybko, że dopiero kilka sekund później zorientowałem się, że mam przed nosem samą królową mrowiska. - Teraz zamknij się choć na chwilę i posłuchaj mnie. Muszę przedostać się na drugą stronę tego morza, a ty mi w tym pomożesz.

- Yyyy... nie? - odparłem wybijając mu patyk z pyska. Warknął najwyraźniej poirytowany.

- Idź stąd! - wrzasnął wściekle. Oj jestem, aż taki wkurzający? Krew go najwyraźniej zalewała. Dziwiłem się, że jeszcze dym mu nie leci z uszu. Chciał na mnie skoczyć i najwyraźniej zabić. Ale zrobiłem szybki unik i wpadł w piach. Rzucał się na mnie w ślepej furii. Dobrze, że ślepej. Bo jakby mnie zobaczył to zostały by ze mnie jakieś ogryzki ewentualnie dałby coś ptakom. Już to widzę "Nóżka z Connora".

- Ej! Uspokój się! - krzyknąłem kładąc łapę na jego czole. Spojrzał na mnie pełnymi nienawiści oczami. W tym momencie wpadłem na pomysł. Był mały i lekki to pchnąłem go z taką siłą, że wpadł do wody i zanurkował. - Ochłoń trochę. Ta woda ugasi twoje nerwy.

To chyba jednak nie był dobry plan, bo kiedy wypadł z wody jego oczy ciskały błyskawicami w moją stronę. Zacząłem uciekać po plaży i mimo szczerych chęci nie mógł mnie dogonić. Byłem nieco większy od niego i szybszy. Kiedy wreszcie wyczerpał zapasy swojej energii, wyczerpany padł na piasek i dysząc ciężko zaczął łapać oddech. Ostrożnie podszedłem do niego i zacząłem węszyć.

- Jeszcze cię nie zabiję. Jeszcze nie - warknął, kiedy mnie usłyszał.

- No dzięki - odparłem udając obrażonego. Chwilę później jednak uśmiech rozkwitł na mojej twarzy. - Wybacz mi to, że jestem, aż taki wkurzający, ale inaczej nie potrafię. Znajdź mi kogoś, kogo mógłbym tak męczyć to się od ciebie odczepię, a tak w ogóle to według mnie węże są okropne. Tak samo jak żaby czy ślimaki. A mógłbym się w końcu dowiedzieć jak się nazywasz?

- Lanay - odparł cicho.